اخترشناسان با ارائه یک مدل نظری، از امکان وجود سیستم خورشیدی با 60 سیاره قابل سکونت مشابه زمین خبر می‌دهند.

متراکم‌ترین منظومه خورشیدی که تاکنون شناسایی شده است، ستاره شبه خورشیدی HD10180 است که در مجموع 9 سیاره در مدار آن قرار دارند؛ این سیارات فراخورشیدی از قابلیت میزبانی حیات برخوردار نبوده و در دسته ابر زمین‌های بسیار داغ تا غول‌های گازی بزرگتر از نپتون قرار می‌گیرند.

اما آیا امکان وجود سیستمی متشکل از تعداد بیشتر سیاره قابل سکونت وجود دارد؟

دکتر «شان ریموند» از محققان مرکز فیزیک نجومی در بوردو فرانسه، با طراحی یک مدل محاسباتی نشان داد که از لحاظ نظری امکان وجود یک «منظومه خورشیدی نهایی» متشکل از 60 سیاره بیگانه شبه زمین با قابلیت سکونت وجود دارد.

ستاره در نظر گرفته شده برای این سیستم، اندازه و جرمی نصف خورشید داشته و از لحاظ دمایی در طیف ستارگان کوتوله قرمز قرار می گیرد؛ این سیستم بیش از منظومه شمسی دوام پیدا می‌کند و منطقه قابل سکونت آن – محیط اطراف یک ستاره با دمای مناسب برای دارا بودن آب به شکل مایع و میزبانی از حیات – نسبتا محدود است.

سیارات بیگانه در مدار این ستاره، بسیار کوچک یا بزرگ، خشک یا مرطوب نیستند، بلکه سیاراتی دارای جو، سطح، اقیانوس و قاره هستند و بنابراین اندازه سیارات بین نصف تا دو برابر اندازه زمین و ذخایر آب آنها بین 10 برابر کمتر یا 10 برابر بیشتر از زمین خواهد بود.

گام نهایی برای طراحی این «منظومه خورشیدی نهایی»، یافتن مدارهای مناسب برای سیارات با قابلیت میزبانی از حیات است.

در حالت نخست در منطقه قابل سکونت این ستاره، شش مدار با سیستم‌های سیاره‌ای دوتایی برای هر مدار تعریف شدند؛ هر جفت از این سیستم‌ها بعنوان جفت تروجان (trojan) شناخته می‌شوند که به معنای دنبال کردن یک سیاره توسط سیاره دیگر در یک مدار است.

در مجموع این سیستم شامل 24 سیاره قابل سکونت خواهد بود که مقادیر آب و اندازه آنها با یکدیگر متفاوت است.

در حالت دوم این سیستم متشکل از سیارات گازی غول پیکر با قمرهایی در اندازه زمین است؛ این حالت شباهت بیشتری به منظومه شمسی دارد، جائی که مشتری چهار قمر بزرگ و زمین تنها یک قمر دارد.

در چنین سیستمی چهار باند مداری در نظر گرفته می‌شود که در هرکدام دو سیستم دوتایی و یک سیاره گازی غول پیکر با پنج قمر در اندازه زمین قرار دارند و این سیستم در کل 36 سیاره قابل سکونت خواهد داشت.

اگر دو سیستم در یک سیستم ستاره‌ای دوتایی جداگانه در فاصله 100 واحد نجومی – 100 برابر فاصله خورشید و زمین – وجود داشته باشند، از لحاظ نظری امکان وجود «منظومه خورشیدی نهایی» با 60 سیاره قابل سکونت فراهم می شود.

به گفته محققان، شانس وجود چنین سیستم خورشیدی بسیار پایین است، اما غیرممکن نیست.